Z DNIA NA DZIEŃ, Z TYGODNIA NA TYDZIEŃ
„Cienie” Hanny Dikty
Leszek Żuliński
BOLESNA POEZJA
Zapewne pamiętacie tę frazę z trenu Kochanowskiego: Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim, moja droga Orszulo, tym zniknieniem swoim… Takie pustki przeżywamy wszyscy… Im dłużej żyjemy, tym częściej otaczają nas cienie bliskich zmarłych.
I o tym są te wiersze z najnowszego tomiku Hanny Dikty. Przypomnę: Hania jest nauczycielką-polonistką (uczy także historii). Wydała do tej pory trzy książki prozatorskie oraz dwa tomiki poetyckie, a więc ten najnowszy tomik, trzeci, równoważy jej „prozatorskość” z jej „poetyckością”. Niby to mało istotne, ale jednak świadczy o podwójnym talencie Hani. Co będzie dalej – okaże się. Ja od początku kibicuję jej talentowi. Debiut Dikty miał miejsce w roku 2012-tym, a więc osiem lat temu, toteż sześć książek w tym czasie jest symptomem jej weny. Haniu, tak trzymaj!
A teraz przejdźmy do rzeczy… Tomik otwiera wiersz pt. Residua post abortum. To łacińskie zdanie znaczy: resztki po poronieniu lub poronienie niezupełne. Oto ten wiersz: w domu pełnym życia nie rozmawiamy o śmierci / nie ma dla was miejsca przy kuchennym stole / przez wesoły gwar nie przebija się wasze cienkie głosy / zapomniane zamurowane zakopane głęboko / zredukowane do łacińskiej formułki / zapisane w szpitalnej kartotece / czasem tylko pojawiające się cieniem / na rodzinnej fotografii.
„Pomerania” lipcowo-sierpniowa
Podwójny numer kaszubskiego miesięcznika społeczno-kulturalnego „Pomerania” (nr 7-8/ 2019) zwiększono do stron 84. Sporo tu materiałów bogato ilustrowanych zdjęciami.
A co konkretnie znajdziemy między okładkami? Między innymi:
RED: „Z Chojnic do Chojnic. Historia pierwszego zjazdu Kaszubów”;
Rafał Nowakowski: „W poszukiwaniu esencji pyszności w kaszubskiej kuchni rybnej” (‘Smaki i aromaty Pomorza’);
Piotr Schmandt: „Pomorskie Kresy w przedwojennej >Zrzesze Kaszebsczi< (cz. 2)” (‘Z kaszubskiej prasy’);
Rajmund Głembin: „Pierwsza Komunia Święta” (’Zwyczaje i obrzędy na Kaszubach’);
Ryszard Ronczewski: „Krasnolud” (‘Literatura’);
„Jak feniks z popiołów…” – z dr. Krzysztofem Halickim, autorem książki Od upadku do świetności. Dzieje zamku w Gniewie od pożaru w 1921 do czasów współczesnych rozmawia Marek Adamkowicz;
Konkursu na projekt i wykonanie statuetki
Organizatorem konkursu jest stowarzyszenie Polska Federacja Dyskusyjnych Klubów Filmowych.
Konkurs jest adresowany do osób pełnoletnich.
Uczestnicy konkursu mają za zadanie zaprojektować statuetkę Nagrody Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych Don Kichot.
Statuetka powinna być nowoczesna w wyrazie artystycznym i nawiązywać – w sposób dowolnie i subiektywnie potraktowany przez autora – do idei ruchu dyskusyjnych klubów filmowych, który kieruje się zasadą: prelekcja–projekcja–dyskusja, do kinofilii, do kultury filmowej, do postaci i postawy Don Kichota, patrona nagrody. Projekty abstrakcyjne także będą brane pod uwagę. Dobór środków wyrazu jest dowolny. Statuetka może być projektowana z przeznaczeniem do wykonania w dowolnej technice i materiale.
Zwycięzca konkursu otrzyma nagrodę w wysokości 5.000 zł.
Wkrótce na portalu
Wkrótce na portalu między innymi:
- nowa proza oraz esej Ewy Popławskiej o życiu i twórczości Sándora Máraiego
- „Notatki na marginesach” Bartosza Suwińskiego - odc. 24 pod tytułem „Kotlina. Lipień”
- opowiadanie Adama Lizakowskiego „Czy warto być poetą”
- przybliżenia podwójnego numeru miesięcznika (lipiec/sierpień) „Pomerania” oraz kwartalnika artystyczno-historycznego „Neony. Tożsamość”
- recenzje:
- tomu poezji Wojciecha Kassa Objawy (Anna Łozowska-Patynowska)
- zbioru wierszy Hanny Dikty Cienie (Leszek Żuliński)
- tomu esejów Piotra Kępińskiego Po Rzymie (Jolanta Szwarc)
- tomu poezji Jurija Zawadskiego Wolny człowiek jeszcze się nie narodził (Anna Krasuska)
„Baśnie norweskie” Dariusza Muszera
Wojciech Czaplewski
MUSZER MÓWI JAK JEST
Jak wynika z tytułu (gdzie znalazło się miejsce na małe słówko: opowiedział) i autorskiej przedmowy do tej grubej książki, Baśnie norweskie Dariusza Muszera to nie tłumaczenie z oryginału, choć filologiczna robota została wykonana jak należy, a nawet opatrzona solidną bibliografią oraz notą, ani też nie oryginałem inspirowana twórczość własna, choć autor włożył w to swoją wyobraźnię i językowy polot. Bo z baśniami tak już jest, że prawdziwe „oryginały” nie istnieją, pochłonięte przez otchłanie przedpiśmiennych kultur, a znowuż z drugiej strony „oryginałem” jest każda sytuacja, gdy siedząc na brzegu łóżeczka opowiadam, a dziecko patrzy w ciemność błyszczącymi oczami. Więc Dariusz Muszer zrobił z norweskimi baśniami to co należało: opowiedział je polskiemu czytelnikowi, opowiedział tych dziewięćdziesiąt historii, ku uciesze i ku przestrodze, i ku otwarciu oczu. A językowy polot raczej wypadałoby tu nazwać literacką powściągliwością: autor oddał charakter mowy chłopa z najuboższej części Europy, jaką niegdyś była Norwegia, jego prostotę i rubaszność.
Baśń to jedno z największych dóbr, jakie posiada każdy naród. Baśń jest matką, fundamentem i szkołą podstawową wszystkich opowieści, wypadałoby więc w baśni się ćwiczyć (tak, to zachęta dla współczesnych rozgadanych i bełkotliwych literatów), żeby posiąść sztukę i rzemiosło opowiadacza, żeby poznać reguły, które sprawią, że odbiorcom rozbłysną oczy. Odpowiednie narzędzie to połowa wykonanej roboty, jak powiedział pewien człek, zabierając się do obrabiania swojej zdechłej szkapy wiertłem.
Więcej artykułów…
Książki Latarni
(zakładka w trakcie opracowania)
