Z DNIA NA DZIEŃ, Z TYGODNIA NA TYDZIEŃ
„Skazany na peryferie” Bohdana Wrocławskiego
Leszek Żuliński
EDYTOR CZY POETA?
Jak to się stało, że o tej książce dowiedziałem się dopiero teraz? Jestem „od zawsze” związany z witryną Pisarze.pl Bohdana Wrocławskiego, która we wrześniu tego roku będzie obchodzić dziesiąte urodziny. Mimo że czasem zaniedbywałem swoją tam obecność, to często tam zaglądałem Od niedawna prowadzę tam cykl pt. Wspomnienia weterana.
I nagle teraz dopiero Wrocławski dał mi tę książkę pt. Skazany na peryferie. Spore dziełko – ponad 130 stron. Jak ja je mogłem przeoczyć?
Ale przejdźmy do rzeczy… Najpierw rzuca się w oczy osobliwa fraza i poetyka tych wierszy: a mianowicie są to „wiersze-tasiemce”, niemal na całą stronę, a nawet na trzy strony.
Jeden z najkrótszych wierszy w tym tomie nosi tytuł Pejzaż z kobietą w tle. Oto on: Na klifie stoi kobieta / patrzy w dół / Zachodzące słońce / czerwieniejąc oświetla jej profil // Kobieta unosi dłonie / być może modli się / z daleka odgaduję jej wilgotny oddech / przymrużone od wiatru oczy // Na piasku plaży podryguje kormoran / ze złamanym skrzydłem // kona tak od kilku godzin // Widzi przelatujące obojętnie nad nim mewy / Kutry odbijające się od fal / rybaka unoszącego / ciężkie wiosło nad jego głową // Kobieta gwałtownie opuszcza dłonie / Odchodzi w głąb lasu // Słońce prostuje promienie na jej profilu
Złe spojrzenie
Jerzy Żelazny
Wyruszaliśmy z domów o tej samej porze, by zdążyć na siódmą do pracy. Chodziliśmy piechotą, gdyż nasze firmy były położone niedaleko. Mijaliśmy się każdego dnia mniej więcej w tym samym miejscu. Wiedziałem kim jest, gdzie pracuje, jaki jest jego zawód, gdzie mieszka. Znałem też z widzenia jego żonę. Kilka razy widziałem go spacerującego z żoną i dziećmi – jedno dziecko leżało w wózku, kilkuletnie chłopiec i dziewczynka szły, trzymając matkę za ręce, ojciec popychał wózek. Czasem popołudniu wyjeżdżali samochodem, starym Oplem, zapewne robiąc większe zakupy.
On prawdopodobnie wiedział o mnie tyle samo, czyli niewiele. Może widział mnie wychodzącego z żoną do kina lub na zakupy a weekendy, gdy udawaliśmy się za miasto kilkuletnim Volvo.
I to była cała nasza o sobie wiedza. Nie rozmawialiśmy, nie przystanęliśmy na ulicy podczas tych rannych spotkań lub powrotów z biur, by wymienić informacje, opinie, pogadać choćby o pogodzie.
Za każdym razem, gdy się mijaliśmy, odwracał głowę, patrzał w bok, na mijane domy, skrywał przede mną oczy. W jego ruchach, w napięciu ciała, gdy zbliżaliśmy się do siebie na dość wąskim chodniku, wyczuwałem wrogość albo lekceważenie. Może był to żal jakiś albo pretensja.
„Wiersz + Obraz”
Towarzystwo Przyjaciół Sopotu i dwumiesięcznik literacki "Topos" ogłaszają piątą edycję Konkursu poetycko-plastycznego "Wiersz+Obraz", tym razem pod hasłem: Pan Cogito.
Przedmiotem Konkursu jest wykonanie pracy plastycznej inspirowanej poezją - w tegorocznej edycji wierszem Zbigniewa Herberta ze zbioru "Pan Cogito". Tom ten przez krytyków i badaczy literatury został w ankiecie "Sto tomów na stulecie 1918 - 2018" uznany za najlepszą książkę naszej współczesności.
Do udziału w Konkursie organizatorzy zapraszają studentów ASP oraz wydziałów malarstwa i rysunku na innych wyższych uczelniach, słuchaczy Uniwersytetu Trzeciego Wieku, uczniów szkół plastycznych, a także indywidualnych twórców z terenu Trójmiasta i całego województwa pomorskiego.
Dopuszcza się różnorodność rodzajów i technik artystycznych w zakresie malarstwa, rysunku, grafiki i fotografii.
Zagłuszyć siebie
Janusz A. Korbel
Różnica między naturą a kulturą polega między innymi na tym, że natura nie zna zanieczyszczeń. Czy widział ktoś pierwotny las zaśmiecony? Nie ma w dzikiej przyrodzie ani odpadków, ani śmieci; nie ma brudu, ani rzeczy zbędnych. Nawet śmierć daje życie i okazuje się niezbędna dla ciągłości procesów – na martwych z pozoru kłodach drzew, w pierwotnej, niezagospodarowanej części Puszczy Białowieskiej żyje ponad połowa gatunków puszczańskich. Te martwe drzewa, których brakuje w lesie urządzonym przez człowieka, stanowią o bogactwie życia. Tam, gdzie człowiek zaprowadził „porządek” już ich nie ma.
W świecie kultury człowieka odpad stał się największym problemem i mógłby być symbolem nowoczesności. Z każdego mieszkania w cywilizowanym kraju, gospodynie lub gospodarze wynoszą codziennie plastikowe worki pełne śmieci, z którymi właściwie nie wiemy co zrobić. Nie pomoże tu żaden recykling czy „zrównoważony rozwój”, tylko uspokaja nasze sumienie, a śmieci, zanieczyszczeń, odpadów różnego rodzaju ciągle przybywa w środowisku matki Ziemi, w nieznanym wcześniej tempie. Szlachetne akcje w rodzaju popularnej – raczej tylko w Polsce – „Sprzątanie świata” służą przede wszystkim zmniejszeniu kosztów ponoszonych przez producentów śmieci (sprzątają wszak za darmo, nieświadome mechanizmów rynku –dzieci). Robi się miejsce dla kolejnych towarów, może wzrastać produkcja, sprzedaż i ilość odpadków. Mniej wiemy o odpadach wielkich producentów, choć one są bodaj największym zagrożeniem: zarówno przemysłowe, jak i rolno-hodowlane.
„Artysta i Sztuka” nr 30
Jest już osiągalny najświeższy, jubileuszowy numer pisma „Artysta i Sztuka”. „Artysta i Sztuka" to bogato ilustrowany magazyn dla artystów, kolekcjonerów i miłośników malarstwa, rzeźby, rysunku, fotografii i grafiki. Każdy numer zawiera około 120 stron artykułów, wywiadów z twórcami, oraz najświeższych informacji ze świata sztuki.
Na łamach kwartalnika „Artysta i Sztuka" przedstawiana jest twórczość polskich i zagranicznych artystów, objaśniających tajniki swojej pracy. Każdy artykuł wzbogacają barwne zdjęcia. W każdym numerze opisywane są najciekawsze kierunki artystyczne, zbiory kolekcjonerów oraz wywiady z ekspertami.
Magazyn dostępny jest w sieciach salonów Empik, InMedio, Ruch, w wersji elektronicznej przez e-kiosk.pl i e-gazety.pl, a także w sprzedaży wysyłkowej przez stronę www.artystaisztuka.pl. Nadto magazyn trafia do wybranych sklepów plastycznych oraz galerii w Polsce, gdzie kupić można również archiwalne wydania.
A co w jubileuszowym numerze? Między innymi:
Więcej artykułów…
Książki Latarni
(zakładka w trakcie opracowania)
