Miniantologia poetyckich wpadek
Zbiór uciesznych tudzież pouczających wpadek uczestników edycji ogólnopolskiego konkursu poetyckiego im. Jana Śpiewaka i Anny Kamieńskiej w Świdwinie - lata 2005, 2006, 2009,2010
i ze śladami po sznytach rzucił amfetaminę
by spojrzeć po ludzku na kochaną dziewczynę
***
najbardziej lubię żonę jako zepsuty telewizor
***
gdy tylko życie mnie zdenerwuje
idę do piwnicy i tłukę butelki
***
niech gazety i romanse czyta
tak jest w porządku i kwita
***
Żyłeś cicho na płaszczyźnie książek okularów herbaty
***
niestety jej głowa jak pęknięty rurociąg
***
od uczt się wymów klęknij na aksamit
***
Kupiłam sobie te łzy sama,
Oglądam w lustrze lśniący dramat
***
Po kątach się ściele stuletni pająk
***
Posiwiałe serce drepcze starością
***
Martwy gołąb ugryzł mnie robakiem
***
Wietnam, Afganistan, Irak...
Oto Amerykański czyrak!!
***
Poruczniku Borewicz, ja przyszedłem kochać
***
Stworzenie i realizacja programu wpieprzania
młodych bezrobotnych w nielichy kanał
***
pogryzł szklankę i mówił, że najgorsze są denka
***
marszczy ziarenka piasku
bezduch kipieli dnia
***
ością skrzydła wybił myśli
wplątane w odważniki nóg
***
wyłamał gazrurkę
nietypowy behawioryzm
przy autodestrukcji
***
promienista infografika ognisk zapalnych oglądalności
***
Szedł ignorując lament mięśni
***
z rosą w oczach wspinam się konwulsją dolin
targanych biegunką wulkanu
***
Ktoś mnie przytula
Dławiąca gula
***
przeterminowane ziarno zgniło w ciemności
***
Połykam Drugą Stronę
tak, biorę ją za żonę
***
gdzieś pomiędzy
głazami emocjonalnego bezwładu
egotyczna samotność
w niewidzialnej osłonie dystansu
***
Wleciała tęsknota w moje ciało
I wybuchła petardą skowytu
***
prawdy szukam przyjaźni
więc spadnę
zeschłą gałęzią
***
Huragan porusza owocami drzew
rozsypując nasienie puszki Pandory
***
kobieta wbita w ciemny trzpień
peronu czekała na pierwsze
słowo mężczyzny kwitnącego w
niej szorstką różą
pożądania
***
odźwierza ciemność spadła na świata przerażone barki
***
wisielczy dowcip mi nie podjechał
wśród zdegenerowanych skrótów
***
czas nawet nie drgnął powieką
kiedy ciężar beznadziejności
zakołysał milczącym pożegnaniem
***
myślę że wyszedł mi zaskakująco dobry wiersz
***
człowiek człowiekowi
nieodwołalny
jak wystrzelona z pistoletu kula
***
Wracają zbłąkane owieczki,
W te hale wysiane
Dywanem miłości kwiecia
***
Ze strachem stoczyć walkę muszę
I nabijam nadzieją kuszę.
***
Moja ojczyzna
zraniony żagiel nad potarganym dnem
***
Lepiej jeździć na rowerze
niż wciąż grzebać w komputerze.
***
Leżą razem pod płotem -
sołtys z kacem, kowal z młotem.
***
Lśnić jak księżyc baśniowy
co wiecznie tkwi w swej dzikości
***
politycy powinni pracować mózgami
najczęściej jednak zamiast mózgów mają
kalafiory
promieniuje z nich ciemność
***
potrafią przegryźć betonową gwiazdę
i ssać do bólu owoce sąsiadów
***
napuchnięte spodenki sodowych lamp
rozdrażnione ciała zimnych deszczów
które nie chcą się zmieścić w małej torebce
które będą raniły zawsze
***
pajęczyna zadrżała w miękkich łapkach śliny
na kamiennym tapczanie wylizany ptak
***
wymyślił zapasy w łóżku z dziwkami
często zamykał się w swoich pokojach
by całymi dniami nadziewać muchy
na ostry rylec do pisania kiedyś
***
Kordon adresów odwróciły się i gdy podniosłem
Palce na próżni paznokci cicho skrzypnęły kajdanki
***
pod podłogami zatrzymał się żal
i w otoczkach brodawek, w ukąszeniach źrenic
którym wabienie diabła na nic się zdało
piersi sterczące z futer czarnych świń
od dotykania nie byłeś już ty
***
jak to się stało
że znowu trafili pod zaporowy ogień artylerii
i to w momencie gdy wracali ranni
z manewrów o kryptonimie flaszka
***
Życie co jak pole minowe
Żaglami białymi ścieli nam posłania
***
moje uda stoją w gablocie
a przynajmniej mam to wrażenie
nie rozbijesz gabloty głupim wierszem
ani gorzkim żelazem spojrzeń
kolońskimi stojącymi wodami
ani gorzkimi żalami
***
niesiony miękką falą bezprzestrzeni życia
padam w każdym momencie na skały co
biją na alarm ludzkości która nie znalazła
albo już zgubiła drogowskazy zmurszałe
***
zapakuję siebie w celofan
i położę pod twoim oknem
w kolczastych krzewach
wśród gołych żarówek
i będę jedną z nich
***
poezja wesołego piasku
z miłosnymi przypływami
czekoladowych pocałunków
szumi jak muszla
bałwankowatym mlekiem fal
***
kiedyś krzyczałem wierszami
dziś
choćby nie wiem jak i z czym podane
nie mają zapachu ani smaku
***
załóż kaganiec na uśmiech
bo jeszcze go za bardzo rozpieszczasz
***
gdy zobaczył gnijące ciało
Nie musiał schylać głowy
by usłyszeć zgrzyt i szelest robaków śmierci
***
Skonał, by stać się Wędrowcem
Kosmicznej czasoprzestrzeni.
***
Nim spadnie świtem krwawy deszczu
nieujarzmionej głupoty
niemożliwej już do zatrzymania
zdążą unicestwić sami siebie
razem z ostatnim głosem rozsądku...
Latarnia Morska 2/2006 i 1 (5) 2007
Pierzchliwe słowa
nabrzmiałe krwią serdeczną z dna myśli.
***
w fuszerce rozmachu
próbuję się boczyć
na niecną maszkarę
***
Ludzie robią z ciałem bardzo dziwne rzeczy.
Wkładają je do wody, malują, ubierają
w rozmaite blaszki, szmatki, tatuaże, a nawet
w rękawiczki, buty i kapelusze.
***
przegląda się w zimnych soczewkach
metodycznie zarażając kiełkujące myśli
brudnymi piórami na grząskim gruncie bez dna
***
zastygł tylko w locie zamarzniętych nawiasów
wykonując taniec atlety na widok
brudnej z braku poglądów maski
***
twoje oczy
są dla wariactwa mojego
spokojną ostoją
***
wiązanka ślubna wisząca na ścianie,
zasuszona i martwa,
z twarzą nieboszczyka.
***
On siedział
Po tym jak zszedł
Spojrzał w moją stronę
Roześmiał się na wspak
***
przechadzająca się starsza ze zwisającym okiem
żółtymi jak dojrzała gruszka koralami
na piersi próbuje tuszować brak rozumu chyba
***
Środka i zewnętrza nie ma, jeśli nie ma nic,
w środku jest tak intymnie, że można się porzygać.
***
Niosę garb o nazwie poezja.
Nie muszę jechać w góry, aby głową sięgnąć chmur.
Mój zapał jest gasnącym petem leżącym na ziemi.
***
Nawet e-papierosa wymyślili dla ludzi
ludzie, więc pal na zdrowie, z twoich oczu niebieskich
wyziera radość serca, pal, o istoto rzeczy.
***
na wiatr śpiewam słowa jak rymy głuchego
słowa w pogoni za melodią która
odleciała na skrzydłach złotej zebry
***
Napisać jeden wiersz na turnieju
Przełożyć go na głoski
Zderzyć z brzmieniem podziwu
Po czym usiąść
W lamusie
Jak Horacy ze spiżu
I wezwać kelnera
Póki sława nie umiera
***
Potem zapalimy wielkie ognisko antygrawitacyjne
i popędzimy w kosmos wolni od nakazów obcych
na własny rachunek prawdopodobieństwa
początku bez końca.
***
mój podmiot liryczny
uznał że ma w dupie poezję
nie pozwoli żeby go zatłuc archetypem
i żeby za miliony zagryzał wargi
aż pocieknie farba drukarska lub ślina krytyka
***
W martwym ciele trzymać będę
martwą, ukochaną duszę.
***
Pewnego śmiertelnego razu zamieszkiwałem kobietę.
Wiłem gniazdo w jej ciele, kruchym bardziej niż klucze
jaskółczych plemion, poronione w pożodze wypłowiałych
godzin, gdy boję się zgasić światło pod skrzydłami ćmy.
***
wierszowi co jednego czeka czytelnika
czy starczy za spełnienie
gdy się sam przeczyta?
***
Każde przekonanie i zdarzenie z którejśtam
Warstwy rzeczywistości, żeby wszystko co było,
Choć komiczne, ukazało wreszcie to czym było.
***
sześć razy stawał się cud
a każdy cud był dobry
a każdy kolejny stawał się bardziej doskonały
zbliżając astralne ciała do bezgranicznego absolutu
***
W poczuciu wyznania wiary
skręcam się
jak wrzeciono
puszczone wprawnym
ruchem świata.
***
anioły odpadły od ściany
jak farba
nie chcę ich sprzątać
patrzę jak zadymione duszą się z braku wiary
***
moralistyka sierściucha wyrasta z baśni
o strachu i lęku ze wstydu wszy i droczeń
przed wszechogarniającą niemocą idioty
z odoru bezsennych nocy pikiet bezradności
z wytartej oskubanej z dobrego czynu siły
wyrasta grzybem nieodporności sprzeciwem strzępka
z gniewu wobec niemożebnych zamroczeń
***
czy wiersz który traci sens
staje się prozą
czy uzbrojony jedynie w cierpliwość
wygra z trzeźwiejącym porankiem
***
uniesione z dna duszy
akordy płyną
po klawiaturze wątłymi dłońmi
***
podłoga trzeszczy pod pustym spojrzeniem
niczyja noga potyka się o mydło
***
ciało lekkomyślnie bez paktu
zgrane z wariactwem duszy
***
rozczulać się swoim
ciężkim kawałkiem nieba
zwięźle szybującym
na karnawale n a w a ł n i c
***
siła spokoju w oczach takich jak moje
kwokczenie nad własnym potomstwem
***
niewiasta włożyła morze
brzegi morza okiełznane przez ciało
wstrzymują oddech
***
jak malarz między deseniami khaki z pędzlem w pół drogi
w obłędnym pędzie pośród ciszy
ku zarżnięciu makrogospodarczych mocy przerobowych wciąż głodnego umysłu
***
mnożymy byty, a te
plączą się nam pomiędzy nogami
***
pada deszcz z gwiazdy do
czyjejś łzy i wszystko staje się
słonym namaszczeniem
***
pod twoimi placami
głucha klawiatura dźwięczy jak cymbały
***
patrząc jak anioł wśród nagich prętów
wyrywa pióra z wyłysiałych skrzydeł
***
w warunkach ograniczenia dostępności
tlenu który supłał wspólne ich marzenia
w środowisku mocno wodnym stała się
skamieniałą osobliwością geologiczną
***
w labiryncie niedowidzenia
można się potknąć o kawałek skulonego życia
***
wargi omiatają myśli w czasie gdy
głos głaszcze komórki czuciowe
***
pasma muzyki
zaczepiają o włosy
osadzają się w nich
zaczajone czekają
na przyzwolenie starości
***
Do dna wysączam melancholię jej suchych łez
(...) Rozebrałem ją z mrocznego odzienia
ciasnej historii, teraz całuję każdy skrawek pękniętego
lustra (...)
Zapleć smutek na moich biodrach, a wejdę
weń najpieściwszym dotykiem lekkiej formy
***
Hałas
pod kopułą
wygolonej głowy
kopuluje z chuciami
***
z koralowych ust ciąg przekleństw
wyłania się cichaczem na obolały świat
***
w spojrzeniu o właściwościach dźwiękoszczelnych
kryje się milczenie z palcem na ustach
pozwalając wyławiać jedynie pojedyncze tony
***
przedostał się do filozofii
jako hipostaza na drodze do prawdy pokazywał rogi
mimo że Eriugena stawiał ontologiczne zasieki
***
twoim wrzaskiem zarośnie każda czarna dziura
i nawet każdy rozbłysk gamma, kwazar i Bóg
wie co jeszcze
***
albowiem w cierpieniu prochu
stopa twoje grzęźnie
***
Pan delirium
Co skrył się w rurociągu
Na ósmym piętrze
Wyjąc jak wilk
***
Myśl zroszna mieszanką potu i czystą ochotą na życie.
***
Huśtam się na klamce nad otchłanią niewiedzy
***
Cisza przedarła się przez chwiejną szczelinę świadomości
***
wymuszonym ruchem jednostajnie posuwistym
pomiędzy nogami innych mężczyzn, gdy chodnik
jest zbyt gęsty od dwuznacznych twarzy
***
Po nich tylko mięsokostny koń
Pegaz, z podciętymi skrzydłami
***
osobowość gubi się w wyrazach
przecinki i kropki zjadają charakter
***
choć to malaryczny krzyk mokrego ułamka sekundy zwierzęcego smaku łóżek zza firany smaków i tortur
choć to jakiś regent rozsypał kometę na chorej głowie suchej karmy pogaszonych latarek
***
zdechłych kwików zapijanie
neolitycznych pragnień bekanie
***
w drodze rozszerzającej wykładni
egzegezy tez Chrzciciela narodził się
reakcjonista Jechaszua - dyktator
równości popularno-religijnej
***
są wreszcie i tacy
co nie muszą płakać
i noszą białe zęby
pod krawatem i boso
***
Tak, jestem darmozjadem życia (...)
w ekstremum toni denaturatu
dojadam resztki swojej wyobraźni
marząc o chwili wytchnienia od myśli
***
Teraz czasem napiszę wiersz - który o kant tyłka
potłuc
***
albo udowodnisz że masz sumienie i przestaniesz pisać
albo twoje wiersze zgniją w internecie
Latarnia Morska 2 (14) 2010 / 1 (15) 2011
z konkursowych zestawów (dzięki uprzejmości organizatorów) wydłubał
Jan Chrzan
