Z DNIA NA DZIEŃ, Z TYGODNIA NA TYDZIEŃ
„W Łobzie jest… dobzie!” Ludwika Cwynara
Wanda Skalska
PUBLICYSTYKA MIŁOŚNIKA
Imponującej objętości tom nadszedł pocztą, nie mniej imponująco edytorsko potraktowany: W Łobzie jest… dobzie! Ludwika Cwynara. Nim powiem, co krotochwilnie brzmiący tytuł ukrywa (i o samym tytule na koniec), kilka słów bliżej o autorze – pozalokalnie mniej znanym.
W maju tego roku minęło autorowi siedemdziesiąt lat. Urodził się w Lubaniu (Łużyce Górne). Jego dziadkowie – jak dowiemy się z noty biobibliograficznej – pochodzili z trzech zaborów, natomiast rodzice byli kombatantami II wojny światowej i osadnikami na Ziemiach Odzyskanych. Autor, pedagog z dyplomem filologii polskiej, przeniósł się na Pomorze Zachodnie, gdzie się ożenił i na stałe zamieszkał – długie lata pracując w łobeskich szkołach. Był współautorem, redaktorem i autorem kilku książek o Ziemi Łobeskiej, w tym publikacji Walka i praca. Piętnastolecie powiatu łobeskiego, a także trzech książek związanych z Leonem Zdanowiczem Łabuź Leona, opowiastki opowiadające oraz leoniki i inne wiersze wybrane. Wspólnie z żoną Teresą napisali książkę wspomnieniową Losy jeńca o Bronisławie Cwynarze – ojcu autora.
Wróćmy teraz do przedmiotu omówienia. W Łobzie jest… dobzie! to zbiór kilkudziesięciu artykułów prasowych z lat 1992-2019 – jak powiada autor – prezentujący summę jego zainteresowań (głównie historyczno-krajoznawczych).
Teksty mieszczą się w trzech działach: „W Łobzie jest… dobrze”, „Sylwetki” oraz „Bardziej subiektywnie”. Upust swej historycznej pasji daje L. Cwynar między innymi w tekstach „Książę geldryjski”, „Przyczynek do dziejów rodu Borcków”, „Puchsteinowie w Łobzie”, nie stroniąc później od artykułów poświęconych sprawom lokalnej społeczności i szeroko pojętej kulturze.
„Skrawki życia” Cezarego M. Dąbrowskiego
Leszek Żuliński
POETA INNY NIŻ INNI
Obwąchując ten tomik na początku, postanowiłem najpierw uraczyć was wierszykiem tradycyjnym, lecz niebanalnym pt. Deklaracje. Oto on: Deklaracja – huczne słowo, / deklarują więc masowo. / Deklarują swe poparcie, / choć to tylko sztuczki czarcie. / Deklarują potępienie, / co oznacza przyzwolenie. / Deklarują solidarność, / lecz czy bliska im ofiarność. / Deklarują gest obronny / wkrótce będzie opuszczony. / Deklaracje, deklaracje, / słowa, gesty, aplikacje… / Na to wszystko patrzy czas / i obnaża brzydką twarz. / Z deklaracją tak to bywa, / słowem wspiera, czynem zbywa.
No!, taki sobie wierszyk? He, he; ale z lekka zjadliwy; wypisz wymaluj coś tu pobrzękuje naszą obecną aurą. I ja wcale bym tego nie bagatelizował, bo za dużo mamy wierszy lepszych lub gorszych, ale nadętych, lecz za mało konkretnie piętnujących mierzwę, jaka ostatnio nam dokucza.
Autor tych utworów to postać ciekawa: artysta wszechstronny: poeta, prozaik, perkusista, kompozytor, recytator… Nie starczyłoby mi zacytować masę szczegółów, które opisane zostały na końcu książki; w każdym razie o takich osobach mówimy: człowiek-orkiestra. Tak, postać to nietuzinkowa i zatopiona w dwóch światach: artystycznym i kulturowym. Także w tym żywym, bowiem Dąbrowski twardo stąpa po ziemi, czyniąc to zresztą przemyślanie.
Piurko waleczny
Robert H. Ćwik
Dariusz Kaleta
Sześć białych wielorybów wzbiło się nad bałwany fal morskich i eksplodowało. Pan Piurko patrzył z zachwytem, jak rozerwane ciała tworzą na niebie barwną miazgę. Owe drobne cząstki ciał wielorybów zamieniły się w białe konfetti.
- Wspaniale. Jestem pod wrażeniem. Coś tak pięknego mogło przydarzyć się tylko mnie – stwierdził Pan Piurko.
Morze, niczym wierny pies, lizało jego stopy. Jasna plaża, turkus morza, błękit nieba z sypiącym się leniwie do wody konfetti.
- Cudownie! Cudownie! – krzyczał rozradowany Pan Piurko, gdy kolorowe skrawki papieru przybrały postać sekretarki szefa, panny Wiktorii. – Madonna – wyszeptał.
Był bliski ekstazy.
W tym momencie stało się coś nieoczekiwanego. Morze, dotychczas mile liżące podeszwy, raptem zaczęło kąsać palce jego stóp... Pan Piurko obudził się. Sen o eksplodujących wielorybach uleciał. Za to nie zniknęła Buka, stojąca w nogach łóżka. Lekko podgryzała palce pana, próbując go obudzić, co w końcu się udało. Niebawem stara Malwina zastuka do drzwi i zacznie krzyczeć:
- Hełbata, hełbata na stole!
Pan Piurko przeciągnął się leniwie, popuszczając wiatry. Buka, z wyrzutem spoglądając na swego pana, poczłapała do przedpokoju.
- Sześć białych wielorybów... – mruczał pod nosem. – Sześć białych wielorybów... Sześć...
Otworzył okno. Świeże powietrze omal go nie powaliło, a promienie słoneczne wbiły się w gałki oczne z siłą sztyletów. Pan Piurko przestał mantrować miniony sen i ruszył do łazienki.
„Inaczej przemijam” Zbigniewa Jasiny
Klaudia Jeznach
NIE MA OSTATNIEGO SŁOWA
„Inaczej przemijam” to najnowszy zbiór poetycki Zbigniewa Jasiny, liczący 50 wierszy - podzielonych na dwie części: „Samotność” oraz „Cienka nić”; wydany w serii Piętnastka w wydawnictwie FORMA.
1. Przemijanie, kojarzy nam się bardzo często z utratą – coś co odchodzi, oddala się bezpowrotnie. I w tym wypadku poeta, jak pisze w wierszu Nigdy nie wiesz, aby stawić czoła upływowi czasu, buduje „małe katedry z piasku słów”. Pomimo, że katedra kojarzy nam się z czymś stabilnym, wzniosłym, to jednak sam budulec - piasek dodaje jej lekkości, kruchości, jest także czymś bardzo przyziemnym. Być może taka konstrukcja najlepiej oddaje myśl tomiku Jasiny? Jest inna tak jak inne jest jego przemijanie? Niewątpliwie to co zdumiewa, to poetycki świat, do którego czytelnik może wkroczyć przez drzwi przepełnione samotnością, a podróż, jaką dane jest mu doświadczyć, pozbawiona jest trywialności i natłoku zbędnych słów. Wiersze Jasiny sprawiają wrażenie starannie wyselekcjonowanych, minimalistycznych, „odchudzonych” z nadmiaru w taki sposób, aby ich kondensacja wyłoniła maksymalną ilość znaczeń. W jednej kropli ukryte jest całe morze, morze pisarza, które szumi i drga, gdy czytelnik zatrzymuje się przy kolejnych obrazach podróży przez życie.
Międzynarodowy Konkurs na Małą Formę Graficzną
Organizatorami konkursu są Fundacja Wspólnota Gdańska oraz „Wyspa Skarbów” Gdańskiego Archipelagu Kultury. Do udziału w konkursie organizatorzy zapraszają twórców znaków graficznych. Uczestnicy muszą mieć ukończone 18 lat.
Tematem konkursu jest Wyspa Fantazji.
Wyspa i fantazja dzielą tę samą kondycję: być sobą, i pozwolić obmywać się falom, opierać się przypływowi, być zamkniętym i otwartym zarazem… Być może to nie izolacja, lecz konieczna niemożliwa równowaga określa czym w swoim bycie są Wyspy Fantazji?
W tym roku do konkursu można zgłaszać wyłącznie grafiki wykonane w technikach komputerowych.
Prace należy przesyłać mailem (szczegóły w regulaminie).
Nagrody regulaminowe:
I nagroda: 4.000 zł
II nagroda: 2.000 zł
III nagroda: 1.500 zł
Еще статьи...
Książki Latarni
(zakładka w trakcie opracowania)
