Beata Patrycja Klary „Rozmowy z piórami. Część druga”, Wydawnictwo ADAM MARSZAŁEK, Toruń 2014, str. 224
Szymon Prowacki
POCIĄGNĄĆ ZA JĘZYK
Postać Beaty P. Klary (rocznik 1976) w środowisku literackim jest znana. Głównie za przyczyną aktywności poetyckiej. Choć uprawia również prozę, nie stroni od pisania esejów, a też recenzji. Ogłosiła m.in. zbiory wierszy Witraże (2004), Szczekanie głodnych psów (2010), Zabawa w chowanego (2011), De-klaracje (2012), Misterium solitera (2013). Jednak teraz skupimy się na innym polu uprawnym poetki. W roku 2012 opublikowała Rozmowy z piórami – cykl wywiadów z dwunastoma twórcami wierszy. A jesienią bieżącego roku ukazała się część druga: dokumentująca rozmowy z kolejnymi dwunastoma poetami.
Jak podkreśla autorka w superkrótkim wstępie „Słówko do słówka... i powstanie książka”: Blaskiem „Rozmów z piórami" są ludzie – tak rozpoczęłam pierwszą przygodę z wywiadami. Oto do rąk czytelnika trafia część druga książki – kolejny tuzin artystów słowa. Dwunastu poetów i dwanaście różnych widzeń poetyckiego świata. Wyjątkowi mężczyźni o najróżniejszych doświadczeniach z literaturą. Wszyscy Oni jednak poza pisaniem poezji czy prozy robią coś jeszcze w ogrodzie literackim. Cenię ich za to, a w większości przypadków również bardzo lubię. Za tę przygodę serdecznie moim rozmówcom dziękuję. Byliście dla mnie wielka inspiracją.
Gwoli przypomnienia. Rozmówcami Beaty P. Klary w pierwszym tomie byli Karol Samsel, Jerzy Suchanek, Kazimierz Furman, Joanna Mueller, Leszek Żuliński, Bianka Rolando, Joanna Lech, Mirka Szychowiak, Janusz Koniusz, Wojciech Boros, Izabela Fietkiewicz-Paszek oraz Genowefa Jakubowska-Fijałkowska.
Natomiast w części drugiej wywiadów udzielają Wojciech Kass („Prawdą języka jest szelest duszy”), Karol Maliszewski („”Uczyć się świeżego spojrzenia”), Lech M. Jakób („Nie należy mnożyć bytów nad miarę”), Dawid Jung („Historia pewnej dykcji poetyckiej”), Eugeniusz Kurzawa („Poezja to różne, sprzeczne ze sobą stany”), Marek Wawrzkiewicz („Spotkać ludzi, których poezja wzrusza”), Z. Marek Piechocki („Kiedy jesteś sam pośród lasu”), Krzysztof Kuczkowski („Pragnienie doświadczenia przygody”), Maciej Melecki („Afirmacja negacji nie oznacza rezygnacji”), Arkadiusz Kremza („Jakieś tam drzewo posadziłem”), Rafał T. Czachorowski („Może i jest jakieś laboratorium”), Cezary Sikorski („Bezradność Boga musi mieć wiązek z jego wypełniającą wszystko wiedzą”).
B.P. Klary zdrowo pociągnęła swoich rozmówców za język. A poeci, jak to poeci, reprezentują różne typy wrażliwości. I rozmaicie własne wizje świata (przez pryzmat literatury) wykładają. Czasem słyszymy wysokie „c”, czasem posiłkują się żartem lub anegdotą – lecz zawsze jest to próba przyszpilenia tego, co w ich pojęciu ważne dla istoty literackiej twórczości.
Jest także pewien wyróżnik. Jak zaznacza autorka w cytowanym wyżej wstępie Wszyscy Oni jednak poza pisaniem poezji czy prozy robią coś jeszcze w ogrodzie literackim. Fakt. Rozmówcy B.P. Klary, obok poezjowania, imają się rozmaitych innych zajęć okołoliterackich. Są wśród nich redaktorzy pism, portali internetowych, wydawcy, recenzenci, krytycy.
Ogólnie rzecz ujmując lektura Rozmów z piórami pozwala uświadomić sobie jawne i ukryte bogactwo życia literackiego kraju – i tego na szczeblu ogólnopolskim, i tego w tak zwanych małych ojczyznach, na szczeblach lokalnych.
Dodać trzeba, że „wywiadowczyni” świetnie sobie radzi z pilotowaniem rozmów – mnożąc często pytania niebanalne, drążące. Dzięki czemu uzyskujemy barwny, żywy obraz.
Niewątpliwie wartościowa publikacja. Jest jednak małe ale. Zabrakło mi choćby zwięzłych not o twórcach, z którmi rozmowy przeprowadzono. Wszak czytelnikami będą, jak mniemać należy, nie tylko bezpośredni uczestnicy życia literackiego.
To już drugi tuzin twórców pociągniętych za język przez autorkę. Nie zdziwiłbym się, gdyby zechciała pójść za ciosem (bo wiedzy na ten temat nie mam) i w swoim czasie opublikować wywiady z tuzinem trzecim. W każdym razie chętnie z kolejną częścią byłbym się zapoznał.
Beata Patrycja Klary „Rozmowy z piórami. Część druga”, Wydawnictwo ADAM MARSZAŁEK, Toruń 2014, str. 224
Szymon Prowacki
Przeczytaj też w dziale „port literacki” recenzje zbiorów wierszy B.P. Klary Szczekanie głodnych psów (2010) oraz De-klaracje. Geny. Anty-geny. Memy (2012)
