Z DNIA NA DZIEŃ, Z TYGODNIA NA TYDZIEŃ

Ogólnopolski Konkurs „Siedem grzechów głównych”

Organizatorem konkursu jest Pałac Kultury Zagłębia w Dąbrowie Górniczej. Konkurs ma charakter otwarty. Tematem konkursu jest 7 grzechów głównych.
Jak namalować gniew, chciwość, lenistwo? Jak ująć za pomocą słowa siedem grzechów głównych? Jeśli masz pomysł na wyrażenie swojego zdania językiem sztuki – weź udział w konkursie! Każdego roku wprowadzamy niewielkie modyfikacje. Obok malarstwa, poezji, grafiki warsztatowej, nowością tej edycji jest grafika komputerowa. Chcemy, aby uczestnicy zaprojektowali jubileuszowy plakat konkursu. Zwycięski projekt otrzyma tytuł GRAND PRIX i będzie wizerunkiem promującym konkurs.
Konkurs jest rozgrywany w czterech kategoriach: malarstwo, poezja, grafika warsztatowa, grafika komputerowa.

Czytaj więcej: Ogólnopolski Konkurs „Siedem grzechów głównych”

„Programy w labiryncie” Istvána Keménya

Anna Krasuska

OSWOIĆ SIĘ Z ŻYCIEM W LABIRYNCIE

Programy w labiryncie Istvána Keménya zostały wydane w serii „szesnaście i pół”, która, jak określa Miłosz Waligórski, redaktor serii i tłumacz poezji Keménya, jest eksperymentem wszczepienia polszczyźnie poetyk zza granicy, w którym uczestniczy co najmniej trzech pośredników: autor, tłumacz i czytelnik. To od nich zależy mowa wiersza, stopień jego obcości. Tak więc biorąc do ręki ten ładnie wydany tomik stałam się, jako czytelnik, jednym z elementów zapowiedzianej próby. I od razu pojawiło się pytanie. Czy poetyka węgierskiego twórcy będzie się plasowała w kręgu moich czytelniczych doświadczeń, czy może stanie się wyzwaniem do uświadomienia sobie nowych emocji estetycznych? Te wątpliwości rodziły zarówno moją ciekawość, jak i obawy, czy aby w lekturze nie zbłądzę. Tym bardziej zasadne, że co prawda tytuł zapowiada „programy”, ale „w labiryncie”, a wiersz programowy zawiera ni mniej, ni więcej tylko wyznanie poety: wiem, że błądzę. Jeśli więc poeta z pokorą przyjmuje takie właśnie miejsce w oglądzie świata, to może pokpiwa też z czytelnika jak przed laty Jan Kochanowski, który pisał:

Czytaj więcej: „Programy w labiryncie” Istvána Keménya

Pies w poezji Zbigniewa Jankowskiego

Agnieszka Kołwzan

Zarówno w powszechnej świadomości jak i wszelkiego rodzaju pracach naukowych czy popularnonaukowych pies pojawia się przede wszystkim jako symbol wierności, oddania i przyjaźni [1]. Z drugiej strony konotuje również ślepe posłuszeństwo i upodlenie. Jest kojarzony z myślistwem, tropieniem śladów, czujnością. To, oczywiście, tylko niektóre z najpowszechniejszych niesionych przez słowo „pies” asocjacji. A wspominam o nich dlatego, że Zbigniew Jankowski, poeta, którego twórczość badam, również z nich korzysta, kreatywnie je rozwijając i przekształcając.

1. Pies jako przyjaciel
Pies jako przyjaciel pojawia się w liryce Jankowskiego wielokrotnie, bardzo często w kontekście autobiograficznym. Przykładowo wiersz Wypędzenie psa to poetycka próba zmierzenia się z autentycznym dramatem – śmiercią ukochanego czworonoga. Podmiot liryczny odejście psa postrzega jako przestrogę upersonifikowanej śmierci, która w ten sposób przypomina o sobie ludziom:

Czytaj więcej: Pies w poezji Zbigniewa Jankowskiego

Zimowe wydanie „Krytyki Literackiej”

Papierowy i cyfrowy kwartalnik (do marca 2015 r. cyfrowy miesięcznik i papierowy półrocznik).Podstawowe obszary zainteresowań redakcji to literatura, sztuka, filozofia, społeczeństwo. Pismo niezależne, niepoprawne politycznie, występuje przeciwko powszechnej literackiej i artystycznej nieudolności, fałszywym autorytetom, odwróconej aksjologii i intelektualnej miałkości. Autorami są krytycy, pisarze, intelektualiści, publicyści, przedstawiciele środowiska akademickiego m.in. z Polski, Rosji, USA, Wielkiej Brytanii, Danii, Holandii, Włoch, Kurdystanu, Iraku, Iranu, Izraela, Hiszpanii.
A co w bieżącym wydaniu kwartalnika?

Słowo na zimę: Paweł Jasienica
● Magdalena Lara: „ABECADŁO WOLNYCH DZIECI” Różnice w wyobrażeniach patriotyzmu z 1926 i 2015 roku

Czytaj więcej: Zimowe wydanie „Krytyki Literackiej”